Dansen met een vos, 1998
Tijd om te ontdooien
Daar stond in de sneeuw
de afdruk van je poten.
Je bent om het huis gelopen.
Ik telde tenen, mat de diepte,
jij.
Kuiltjes om uit te graven,
doosjes zonder deksel,
bakvormpjes. Blijf soepel
draven over het terras,
de bomen onderdoor, de helling
op, de lijntjes van vogelklauwen
kris kras naast je spoor.
Nu zou het moment er zijn
je te volgen, je burcht
te vinden, maar ik wil
niet alles weten. We winnen
tijd om te ontdooien.
