Op oude zee of mergelgrond, 1992
Wilde akelei
De witte vergeet-mij-niet hoort
blauw te zijn, maar alles is hier
mogelijk, deze lente brengt
twee reuzen akeleien voort
ze blijven langer dan onder
bloeitijd staat vermeld, ze werpen
koddige staartjes uit hun kop
wij maaien ingehouden om
eigen voetstuk ook, dat wankel
wordt sinds zich daarboven al het
bloeien in een trechter stort
als weelde dan verwelken is
hoe dragen wij het statig
tot in ons nederig breken
